| چون ندانستند هیچ از هیچ حال | بی زفان کردند از آن حضرت سال | |
| کشف این سر قوی در خواستند | حل مایی و توی درخواستند | |
| بی زفان آمد از آن حضرت خطاب | کاینه‌ست این حضرت چون آفتاب | |
| هر که آید خویشتن بیند درو | جان و تن هم جان و تن بیند درو | |
| چون شما سی مرغ اینجا آمدید | سی درین آیینه پیدا آمدید | |
| گر چل و پنجاه مرغ آیید باز | پرده‌ای از خویش بگشایید باز | |
| گرچه بسیاری به سر گردیده‌اید | خویش را بینید و خود را دیده‌اید | |
| هیچ کس را دیده بر ما کی رسد | چشم موری بر ثریا کی رسد | |
| دیده موری که سندان برگرفت | پشه‌ی پیلی به دندان برگرفت | |
| هرچ دانستی، چو دیدی آن نبود | و آنچ گفتی و شنیدی، آن نبود | |
| این همه وادی که از پس کرده‌اید | وین همه مردی که هر کس کرده‌اید | |
| جمله در افعال مایی رفته‌اید | وادی ذات صفت را خفته‌اید | |
| چون شما سی مرغ حیران مانده‌اید | بی‌دل و بی‌صبر و بی‌جان مانده‌اید | |
| ما به سیمرغی بسی اولیتریم | زانک سیمرغ حقیقی گوهریم | |
| محو ما گردید در صد عز و ناز | تا به ما در خویش را یابید باز | |
| محو او گشتند آخر بر دوام | سایه در خورشید گم شد والسلام | |
| تا که می‌رفتند و می‌گفت این سخن | چون رسیدند و نه سر ماند و نه بن | |
| لاجرم اینجا سخن کوتاه شد | ره رو و ره برنماند و راه شد |