| رفته بودند و طریقی ساخته | یوسف خود را به چاه انداخته | |
| جان یوسف را به خواری سوخته | وانگه او را بر سری بفروخته | |
| می‌ندانی تو گدای هیچ کس | می‌فروشی یوسفی در هر نفس | |
| یوسفت چون پادشه خواهد شدن | پیشوای پیشگه خواهد شدن | |
| تو به آخر هم گدا، هم گرسنه | سوی او خواهی شدن هم برهنه | |
| چون از و کار تو بر خواهد فروخت | از چه او را رایگان باید فروخت | |
| جان آن مرغان ز تشویر و حیا | شد حیای محض و جان شد توتیا | |
| چون شدند از کل کل پاک آن همه | یافتند از نور حضرت جان همه | |
| باز از سر بنده‌ی نو جان شدند | باز از نوعی دگر حیران شدند | |
| کرده و ناکرده‌ی دیرینه شان | پاک گشت و محو گشت از سینه‌شان | |
| آفتاب قربت از پیشان بتافت | جمله را از پرتو آن جان بتافت | |
| هم ز عکس روی سیمرغ جهان | چهره‌ی سیمرغ دیدند از جهان | |
| چون نگه کردند آن سی مرغ زود | بی‌شک این سی مرغ آن سیمرغ بود | |
| در تحیر جمله سرگردان شدند | باز از نوعی دگر حیران شدند | |
| خویش را دیدند سیمرغ تمام | بود خود سیمرغ سی مرغ مدام | |
| چون سوی سیمرغ کردندی نگاه | بود این سیمرغ این کین جایگاه | |
| ور بسوی خویش کردندی نظر | بود این سیمرغ ایشان آن دگر | |
| ور نظر در هر دو کردندی بهم | هر دو یک سیمرغ بودی بیش و کم | |
| بود این یک آن و آن یک بود این | در همه عالم کسی نشنود این | |
| آن همه غرق تحیر ماندند | بی تفکر وز تفکر ماندند |