| مدتی شد تا درین راه آمدیم | از هزاران، سی به درگاه آمدیم | |
| بر امیدی آمدیم از راه دور | تا بود ما را درین حضرت حضور | |
| کی پسندد رنج ما آن پادشاه | آخر از لطفی کند در ما نگاه | |
| گفت آن چاوش کای سرگشتگان | همچو در خون دل آغشتگان | |
| گر شما باشید و گرنه در جهان | اوست مطلق پادشاه جاودان | |
| صد هزاران عالم پر از سپاه | هست موری بر در این پادشاه | |
| از شما آخر چه خیزد جز زحیر | بازپس‌گردید ای مشتی حقیر | |
| زان سخن هر یک چنان نومید شد | کان زمان چون مرده‌ی جاوید شد | |
| جمله گفتند این معظم پادشاه | گر دهد ما را بخواری سر به راه | |
| زو کسی را خواریی هرگز نبود | ور بود زو خواریی از عز نبود |