| عاقبت از صد هزاران تا یکی | بیش نرسیدند آنجا اندکی | |
| عالمی پر مرغ می‌بردند راه | بیش نرسیدند سی آن جایگاه | |
| سی تن بی‌بال و پر، رنجور و سست | دل شکسته، جان شده، تن نادرست | |
| حضرتی دیدند بی‌وصف وصفت | برتر از ادراک عقل و معرفت | |
| برق استغنا همی افروختی | صد جهان در یک زمان می‌سوختی | |
| صد هزاران آفتاب معتبر | صد هزاران ماه و انجم بیشتر | |
| جمع می‌دیدند حیران آمده | همچو ذره پای کوبان آمده | |
| جمله گفتند ای عجب چون آفتاب | ذره‌ی محوست پیش این حساب | |
| کی پدید آییم ما این جایگاه | ای دریغا رنج برد ما به راه | |
| دل به کل از خویشتن برداشتیم | نیست زان دست این که ما پنداشتیم | |
| آن همه مرغان چو بی‌دل ماندند | همچو مرغ نیم بسمل ماندند | |
| محو می‌بودند و گم، ناچیز هم | تا برآمد روزگاری نیز هم | |
| آخر از پیشان عالی درگهی | چاوش عزت برآمد ناگهی | |
| دید سی مرغ خرف را مانده باز | بال و پرنه، جان شده، در تن گداز | |
| پای تا سر در تحیر مانده | نه تهی شان مانده نه پر مانده | |
| گفت هان ای قوم از شهر که‌اید | در چنین منزل گه از بهر چه‌اید | |
| چیست ای بی‌حاصلان نام شما | یا کجا بودست آرام شما | |
| یا شما را کس چه گوید در جهان | با چه کارآیند مشتی ناتوان | |
| جمله گفتند آمدیم این جایگاه | تا بود سیمرغ ما را پادشاه | |
| ما همه سرگشتگان درگهیم | بی‌دلان و بی‌قراران رهیم |