| زین سخن مرغان وادی سر به سر | سرنگون گشتند در خون جگر | |
| جمله دانستند کین شیوه کمان | نیست بر بازوی مشتی ناتوان | |
| زین سخن شد جان ایشان بی‌قرار | هم در آن منزل بسی مردند زار | |
| وان همه مرغان همه آن جایگاه | سر نهادند از سر حسرت به راه | |
| سالها رفتند در شیب و فراز | صرف شد در راهشان عمری دراز | |
| آنچ ایشان را درین ره رخ نمود | کی تواند شرح آن پاسخ نمود | |
| گر تو هم روزی فروآیی به راه | عقبه‌ی آن ره کنی یک یک نگاه | |
| بازدانی آنچ ایشان کرده‌اند | روشنت گردد که چون خون خورده‌اند | |
| آخر الامر از میان آن سپاه | کم رهی ره برد تا آن پیش گاه | |
| زان همه مرغ اندکی آنجا رسید | از هزاران کس یکی آنجا رسید | |
| باز بعضی غرقه‌ی دریا شدند | باز بعضی محو و ناپیدا شدند | |
| باز بعضی بر سر کوه بلند | تشنه جان دادند در گرم و گزند | |
| باز بعضی را ز تف آفتاب | گشت پرها سوخته، دلها کباب | |
| باز بعضی را پلنگ و شیر راه | کرد در یک دم به رسوایی تباه | |
| باز بعضی نیز غایب ماندند | در کف ذات المخالب ماندند | |
| باز بعضی در بیابان خشک لب | تشنه در گرما بمردند از تعب | |
| باز بعضی ز آرزوی دانه‌ای | خویش را کشتند چون دیوانه‌ای | |
| باز بعضی سخت رنجور آمدند | باز پس ماندند و مهجور آمدند | |
| باز بعضی در عجایبهای راه | باز استادند هم بر جایگاه | |
| باز بعضی در تماشای طرب | تن فرو دادند فارغ از طلب |