| دید قصری همچو فردوس آن نگار | تخت زرین از کنارش تا کنار | |
| عنبرین دو شمع برافروختند | همچو هیزم عود برهم سوختند | |
| برکشیده آن بتان یک سر سماع | عقل جان را کرده، جان تن را وداع | |
| بود آن شب می میان جمع در | همچو خورشیدی به نور شمع در | |
| در میان آن همه خوشی و کام | گم شده در چهره‌ی دختر غلام | |
| مانده بود او خیره، نه عقل و نه جان | نه درین عالم به معنی نه در آن | |
| سینه پر عشق و زفان لال آمده | جان او از ذوق در حال آمده | |
| چشم بر رخساره‌ی دل‌دار داشت | گوش بر آواز موسیقار داشت | |
| هم مشامش بوی عنبر یافته | هم دهانش آتش‌تر یافته | |
| دخترش در حال جام می بداد | نقل می را بوسه‌ای در پی بداد | |
| چشم او در چهره‌ی جانان بماند | در رخ دختر همی حیران بماند | |
| چون نمی‌آمد زفانش کارگر | اشک می‌بارید و می‌خارید سر | |
| هر زمان آن دختر همچون نگار | اشک بر رویش فشاندی صد هزار | |
| گه لبش را بوسه دادی چون شکر | گه نمک در بوسه کردی بی‌جگر | |
| گه پریشان کرد زلف سرکشش | گاه گم شد در دو جادوی خوشش | |
| وان غلام مست پیش دل نواز | مانده بد با خود نه بی‌خود چشم باز | |
| هم درین نظاره می‌بود آن غلام | تا برآمد صبح از مشرق تمام | |
| چون برآمد صبح و باد صبح جست | از خرابی شد غلام اینجا ز دست | |
| چون به خفت آنجا غلام سرفراز | زود بردندش بجای خویش باز | |
| بعد از آن چون آن غلام سیم بر | یافت آخر اندکی از خود خبر |