| بود او را ده کنیزک مطربه | در اغانی سخت عالی مرتبه | |
| جمله موسیقار زن، بلبل سرای | لحن داودی ایشان جان فزای | |
| حال خود در حال با ایشان بگفت | ترک نام و ننگ و ترک جان بگفت | |
| هرکرا شد عشق جانان آشکار | جان چنان جایی کجا آید بکار | |
| گفت اگر عشقم بگویم با غلام | در غلط افتد که هم نبود تمام | |
| حشمتم را هم زیان دارد بسی | کی غلامی را رسد چون من کسی | |
| ور نگویم قصه‌ی خود آشکار | در پس پرده بمیرم زار زار | |
| صد کتاب صبر بر خود خوانده‌ام | چون کنم، بی‌صبرم و درمانده‌ام | |
| آن همی خواهم کزان سرو سهی | بهره یابم او نیابد آگی | |
| گر چنین مقصود من حاصل شود | کار جان من به کام دل شود | |
| چون خوش آواز آن شنودند این سخن | جمله گفتندش که دل ناخوش مکن | |
| ما به شب پیش تو آریمش نهان | آن چنان کو را خبر نبود از آن | |
| یک کنیزک شد نهان پیش غلام | گفت حالی تا میش آورد و جام | |
| داروی بی‌هوشیش در می فکند | لاجرم بی‌خویشیش در وی فکند | |
| چون بخورد آن می غلام از خویش شد | کار آن زیبا کنیزک پیش شد | |
| روز تا شب آن غلام سیم بر | بود مست و از دو عالم بی‌خبر | |
| چون شب آمد آن کنیزان آمدند | پیش او افتان و خیزان آمدند | |
| پس نهادند آن زمان بر بسترش | در نهان بردند پیش دخترش | |
| زود بر تخت زرش بنشاندند | جوهرش بر فرق می‌افشاندند | |
| نیم شب چون نیم مستی آن غلام | چشم چون نرگس گشاد از هم تمام |