| خسروی کافاق در فرمانش بود | دختری چون ماه در ایوانش بود | |
| از نکویی بود آن رشک پری | یوسف و چاه و زنخدان بر سری | |
| طره‌ی او صد دل مجروح داشت | هر سرمویش رگی با روح داشت | |
| ماه رویش مثل فردوس آمده | وانگه از ابروش در قوس آمده | |
| چون ز قوسش تیر پران آمدی | قاب قوسینش ثنا خوان آمدی | |
| نرگس مستش ز مژگان خار را | در ره افکندی بسی هشیار را | |
| روی آن عذر اوش خورشید چهر | هفده عذرا برده از ماه سپهر | |
| در دو یاقوتش که جان را قوت بود | دایما روح القدس مبهوت بود | |
| چون بخندیدی لبش، آب حیات | تشنه مردی وز لبش جستی زکات | |
| هرکه کردی در زنخدانش نگاه | اوفتادی سرنگون در قعر چاه | |
| هرکه صید روی چون ماهش شدی | بی رسن حالی فرو چاهش شدی | |
| آمدی القصه پیش پادشاه | از پی خدمت غلامی همچو ماه | |
| چه غلامی، آنک داد او از جمال | مهر و مه راهم محاق و هم زوال | |
| در بسیط عالمش همتا نبود | مثل او در حسن سر غوغا نبود | |
| صد هزاران خلق در بازار و کوی | خیره ماندندی در آن خورشید روی | |
| کرد روزی از قضا دختر نگاه | دید روی آن غلام پادشاه | |
| دل ز دستش رفت و در خون اوفتاد | عقل او از پرده بیرون اوفتاد | |
| عقل رفت و عشق بر وی زور یافت | جان شیرینش به تلخی شور یافت | |
| مدتی با خویشتن اندیشه کرد | عاقبت هم بی‌قراری پیشه کرد | |
| می‌گداخت از شوق و می‌سوخت از فراق | در گداز و سوز دل پر اشتیاق |