| من دریغ معرض کجا آیم پدید | من که باشم، یا چرا آیم پدید | |
| نی کنم خدمت نه در سر آیمش | کیستم تا در برابر آیمش | |
| چون حسن بشنود این قول از ایاس | گفت احسنت ای ایاز حق شناس | |
| خط بدادم من که در ایام شاه | لایقی هر دم به صد انعام شاه | |
| پس حسن دیگر بگفتش کو جواب | گفت نیست آن پیش تو گفتن صواب | |
| گر من و شه هر دو با هم بودمی | این سخن را سخت محرم بودمی | |
| لیک تو چون محرم آن نیستی | چون بگویم، چون تو سلطان نیستی | |
| پس حسن را زود بفرستاد شاه | شد حسن نیز از حساب آن سپاه | |
| چون در آن خلوت نه ما بود و نه من | گر حسن مویی شود نبود حسن | |
| شاه گفتا خلوت آمد، راز گوی | آن جواب خاص با من باز گوی | |
| گفت هر گه از کمال لطف شاه | می‌کند سوی من مسکین نگاه | |
| در فروغ پرتو آن یک نظر | محو می‌گردد وجودم سر به سر | |
| از حیای آفتاب فر شاه | پاک برمی خیزم آن ساعت ز راه | |
| چون نمی‌ماند ز من نام وجود | چون به خدمت پیشت افتم در سجود | |
| گر تو می‌بینی کسی را آن زمان | من نیم آن هست هم شاه جهان | |
| گر تو یک لطف و اگر صد می‌کنی | از خداوندی تو با خود می‌کنی | |
| سایه‌ای کو گم شود در آفتاب | زو کی آید خدمتی در هیچ باب | |
| هست ایازت سایه‌ای در کوی تو | گم شده در آفتاب روی تو | |
| چون شد از خود بنده فانی او نماند | هرچ خواهی کن تو دانی او نماند |