| گفت روزی فرخ و مسعود بود | روز عرض لشگر محمود بود | |
| شد به صحرا بی‌عدد پیل و سپاه | بود بالایی، بر آنجا رفت شاه | |
| شد بر او هم ایاز و هم حسن | هر سه می‌کردند عرض انجمن | |
| بود روی عالم از پیل و سپاه | همچو از مور و ملخ بگرفته راه | |
| چشم عالم آن چنان لشگر ندید | بیش از آن لشگر کسی دیگر ندید | |
| پس زفان بگشاد شاه نامور | با ایاز خاص خود گفت، ای پسر | |
| هست چندین پیل و لشگر آن من | من همه آن تو، تو سلطان من | |
| گرچه گفت این لفظ شاه نامدار | سخت فارغ بود ایاز و برقرار | |
| شاه را خدمت نکرد این جایگاه | خود نگفت او کین مرا گفتست شاه | |
| شد حسن آشفته وگفت ای غلام | می‌کند شاهیت چندین احترام | |
| تو چنین استاده چون بی حرمتی | پشت خم ندهی و نکنی خدمتی | |
| تو چرا حرمت نمی‌داری نگاه | حق‌شناسی نبود این در پیش شاه | |
| چون ایاز القصه بشنود این خطاب | گفت هست این را موافق دو جواب | |
| یک جواب آنست کین بی‌روی و راه | گر کند خدمت به پیش پادشاه | |
| یا به خاک افتد به خواری پیش او | یا سخن گوید بزاری پیش او | |
| بیشتر از شاه و کمتر آمدن | جمله باشد در برابر آمدن | |
| من کیم تا سر بدین کار آورم | در میان خود را پدیدار آورم | |
| بنده آن اوست و تشریف آن اوست | من کیم، فرمان همه فرمان اوست | |
| آنچ هر روزی شه پیروز کرد | وین کرم کو با ایاز امروز کرد | |
| گر دو عالم خطبه‌ی ذاتش کنند | می‌ندانم تا مکافاتش کنند |