| رفت پیش بوعلی آن پیر زن | کاغذی زر برد کین بستان ز من | |
| شیخ گفتش عهد دارم من که نیز | جز ز حق نستانم از کس هیچ‌چیز | |
| پیرزن در حال گفت ای بوعلی | از کجا آوردی آخر احولی | |
| تو درین ره مرد عقد و حل نه‌ای | چند بینی غیر اگر احول نه‌ای | |
| مرد را در دیده آنجا غیر نیست | زانک آنجا کعبه نی و دیر نیست | |
| هم ازو بشنو سخنها آشکار | هم بدو ماند وجودش پایدار | |
| هم جزو کس را نبیند یک زمان | هم جزو کس رانداند جاودان | |
| هم درو، هم زو و هم با او بود | هم برون از هرسه این نیکو بود | |
| هرک در دریای وحدت گم نشد | گر همه آدم بود مردم نشد | |
| هر یک از اهل هنر وز اهل عیب | آفتابی دارد اندر غیب غیب | |
| عاقبت روزی بود کان آفتاب | با خودش گیرد، براندازد نقاب | |
| هرک او در آفتاب خود رسید | تو یقین می‌دان که نیک و بد رسید | |
| تا تو باشی، نیک و بد اینجا بود | چون تو گم گشتی همه سودا بود | |
| ور تو مانی در وجود خویش باز | نیک و بد بینی بسی و ره دراز | |
| تا که از هیچی پدیدار آمدی | درگرفت خود گرفتار آمدی | |
| کاشکی اکنون چو اول بودیی | یعنی از هستی معطل بودیی | |
| از صفات بد به کلی پاک شو | بعد از آن بادی به کف با خاک شو | |
| تو کجا دانی که اندر تن ترا | چه پلیدیهاست چه گلخن ترا | |
| مار و کژدم در تو زیر پرده‌اند | خفته‌اند و خویشتن گم کرده‌اند | |
| گر سر مویی فراایشان کنی | هر یکی را همچو صد ثعبان کنی |