| دیده باشی کان حکیم بی خرد | تخته‌ای خاک آورد در پیش خود | |
| پس کند آن تخته پر نقش و نگار | ثابت و سیاره آرد آشکار | |
| هم فلک آرد پدید و هم زمین | گه بر آن حکمی کند گاهی برین | |
| هم نجوم و هم برون آرد پدید | هم افول و هم عروج آرد پدید | |
| هم نحوست، هم سعادت برکشد | خانه‌ی موت و ولادت برکشد | |
| چون حساب نحس کرد و سعد از آن | گوشه‌ی آن تخته گیرد بعد از آن | |
| برفشاند، گویی آن هرگز نبود | آن همه نقش و نشان هرگز نبود | |
| صورت این عالم پر پیچ پیچ | هست همچون صورت آن تخته هیچ | |
| تو نیاری تاب این، کنجی گزین | گرد این کم گرد و در کنجی نشین | |
| جمله‌ی مردان زنان اینجا شدند | از دو عالم بی‌نشان اینجا شدند | |
| چون نداری طاقت این راه تو | گر همه کوهی نسنجی کاه تو |