| دولتی‌تر آمد از من گوی راه | کاسب او را نعل بوسد گاه گاه | |
| گرچه همچون گوی بی پا و سرم | لیک من از گوی محنت کش ترم | |
| گوی برتن زخم از چوگان خورد | وین گدای دل‌شده بر جان خورد | |
| گوی گرچه زخم دارد بی‌قیاس | از پی او می‌دود آخر ایاس | |
| من اگر چه زخم دارم بیش ازو | درپیم بی او و من در پیش ازو | |
| گوی گه گه در حضور افتاده است | وین گدا پیوسته دور افتاده است | |
| آخر او را چون حضوری می‌رسد | از پی وصلش سروری می‌رسد | |
| من نمی‌یارم ز وصلش بوی برد | گوی وصلی یافت و از من گوی برد | |
| شهریارش گفت ای درویش من | دعوی افلاس کردی پیش من | |
| گر نمی‌گویی دروغ ای بی‌نوا | مفلسی خویش را داری گوا | |
| گفت تا جان من بود مفلس نیم | مدعی‌ام، اهل این مجلس نیم | |
| لیک اگر در عشق گردم جان فشان | جان فشاندن هست مفلس را نشان | |
| در تو ای محمود کو معنی عشق | جان فشان، ورنه مکن دعوی عشق | |
| این بگفت و بود جانیش از جهان | داد جان بر روی جانان ناگهان | |
| چون به داد آن رند جان بر خاک راه | شد جهان محمود را زان غم سیاه | |
| گر به نزدیک تو جان بازیست خرد | تو درآ تا خود ببینی دست برد | |
| گر ترا گویند یک ساعت درآی | تا تو زین ره بشنوی بانگ درای | |
| چون چنان بی پا و سرگردی مدام | کانچ داری جمله در بازی تمام | |
| چون درافتی، تا خبر باشد ترا | عقل و جان زیر و زبر باشد ترا |