| گشت عاشق بر ایاز آن مفلسی | این سخن شد فاش در هر مجلسی | |
| چون سواره گشتی اندر ره ایاس | می‌دویدی آن گدای حق شناس | |
| چون به میدان آمدی آن مشک موی | رند هرگز ننگرستی جز بگوی | |
| آن سخن گفتند با محمود باز | کان گدایی گشت عاشق بر ایاز | |
| روزدیگر چون به میدان شد غلام | می‌دوید آن رند در عشقی تمام | |
| چشم درگوی ایاز آورده بود | گوییی چون گوی چوگان خورده بود | |
| کرد پنهان سوی او سلطان نگاه | دید جانش چون جو و رویش چو کاه | |
| پشت چون چوگان و سرگردان چو گوی | می‌دوید از هر سوی میدان چو گوی | |
| خواندش محمود و گفتش ای گدا | خواستی هم کاسگی پادشاه | |
| رند گفتش گر گدا می‌گوییم | عشق بازی را ز تو کمتر نیم | |
| عشق و افلاس است در هم‌سایگی | هست این سرمایه‌ی سرمایگی | |
| عشق از افلاس می‌گیرد نمک | عشق مفلس را سزد بی‌هیچ شک | |
| تو جهان داری دلی افروخته | عشق را باید چو من دل سوخته | |
| ساز وصل است اینچ تو داری و بس | صبر کن در درد هجران یک نفس | |
| وصل را چندین چه سازی کار و بار | هجر را گر مرد عشقی پای دار | |
| شاه گفتش ای ز هستی بی‌خبر | جمله چون برگوی می‌داری نظر | |
| گفت زیرا گو چو من سرگشته است | من چو او و او چو من آغشته است | |
| قدر من او داند و من آن او | هر دو یک گوییم در چوگان او | |
| هر دو در سرگشتگی افتاده‌ایم | بی سرو بی تن به جان استاده‌ایم | |
| او خبر دارد ز من، من هم ازو | باز می‌گوییم مشتی غم ازو |