| با چنین خصمی ز بی تیغی به دست | کی تواند هیچ کس ایمن نشست | |
| گر ترا نوری ز نفس آمد پدید | زخم کژدم از کرفس آمد پدید | |
| تو بدان نور نجس غره مباش | چون نه‌ای خورشید جز ذره مباش | |
| نه ز تاریکی ره نومید شو | نه ز نورش هم بر خورشید شو | |
| تا تو پندار خویشی ای عزیز | خواندن و راندن نه ارزد یک پشیز | |
| چون برون آیی ز پندار وجود | بر تو گردد دور پرگار وجود | |
| ور ترا پندار هستی هست هیچ | نبودت از نیستی در دست هیچ | |
| ذره‌ای گر طعم هستی با شدت | کافری و بت پرستی با شدت | |
| گر پدید آیی به هستی یک نفس | تیر باران آیدت از پیش و پس | |
| تا تو هستی، رنج جان را تن بنه | صد قفا را هر زمان گردن بنه | |
| گر تو آیی خود به هستی آشکار | صد قفات از پی در آرد روزگار |