| هست ققنس طرفه مرغی دلستان | موضع این مرغ در هندوستان | |
| سخت منقاری عجب دارد دراز | همچونی در وی بسی سوراخ باز | |
| قرب صد سوراخ در منقاراوست | نیست جفتش، طاق بودن کار اوست | |
| هست در هر ثقبه آوازی دگر | زیر هر آواز او رازی دگر | |
| چون بهر ثقبه بنالد زار زار | مرغ و ماهی گردد از وی بی‌قرار | |
| جمله‌ی پرندگان خامش شوند | در خوشی بانگ او بیهش شوند | |
| فیلسوفی بود دمسازش گرفت | علم موسیقی ز آوازش گرفت | |
| سال عمر او بود قرب هزار | وقت مرگ خود بداند آشکار | |
| چون ببرد وقت مردن دل ز خویش | هیزم آرد گرد خود ده خر، مه بیش | |
| در میان هیزم آید بی‌قرار | در دهد صد نوحه خود را زار زار | |
| پس بدان هر ثقبه‌ای از جان پاک | نوحه‌ای دیگر برآرد دردناک | |
| چون که از هر ثقبه هم چون نوحه‌گر | نوحه‌ی دیگر کند نوعی دگر | |
| در میان نوحه از اندوه مرگ | هر زمان برخود بلرزد هم چو برگ | |
| از نفیر او همه پرندگان | وز خروش او همه درندگان | |
| سوی او آیند چون نظارگی | دل ببرند از جهان یک بارگی | |
| از غمش آن روز در خون جگر | پیش او بسیار میرد جانور | |
| جمله از زاری او حیران شوند | بعضی از بی قوتی بی‌جان شوند | |
| بس عجب روزی بود آن روز او | خون چکد از ناله‌ی جان سوز او | |
| باز چون عمرش رسد با یک نفس | بال و پر برهم زند از پیش و پس | |
| آتشی بیرون جهد از بال او | بعد آن آتش بگردد حال او |