| در جهان چندانک آویزت بود | هر یکی صد آتش تیزت بود | |
| غرق دنیا هم بباید دینت نیز | دین بنیزی دست ندهد ای عزیز | |
| تو فراغت جویی اندر مشغله | چون نیابی، در تو افتد ولوله | |
| نفقه‌ای چیزی که داری چار سو | لن تنالوا البر حتی تنفقوا | |
| هرچ هست آن ترک می‌باید گرفت | گر بود جان، ترک می‌باید گرفت | |
| چون ترا در دست جان نتوان گذاشت | مال و ملک و این و آن نتوان گذاشت | |
| گر پلاسی خواب‌گاهت آمدست | آن پلاست بند راهت آمدست | |
| آن پلاست خوش بسوز ای حق‌شناس | تا کی از تزویر با حق هم پلاس | |
| گر نسوزی آن پلاس اینجا ز بیم | کی رهی فردا ز پهنای گلیم | |
| هرک صید وای خود شد وای او | گم شود از وای سر تا پای او | |
| وا دو حرف آمد، الف واو ای غلام | هر دو را در خاک و خون بینی مدام | |
| واو را بین در میان خون قرار | پس الف را بین میان خاک خوار |