| ما اگر آخر درین میریم خوار | به که در عین نجاست زار زار | |
| این طلب گر از تو و از من خطاست | گر بمیرم این دم از غم هم رواست | |
| چون خطاها در جهان بسیارهست | یک خطا دیگر همان انگار هست | |
| گر کسی را عشق بدنامی بود | به ز کناسی و حجامی بود | |
| گیرم این سودا ز طراری کم است | تو کمش گیر این مرا کمتر غم است | |
| گر ازین دریا تو دل دریاکنی | چون نظر آری همه سوداکنی | |
| گر کسی گوید غرورست این هوس | چون رسی آنجا تو چون نرسید کس | |
| در غرور این هوس گر جان دهم | به که دل در خانه و دکان نهم | |
| این همه دیدیم و بشنیدیم ما | یک نفس از خود نگردیدیم ما | |
| کارما از خلق شد بر ما دراز | چند ازین مشت گدای بی نیاز | |
| تا نمیری از خود و از خلق پاک | برنیاید جان ما از حلق پاک | |
| هرک او از خلق کلی مرده نیست | مرد او کو محرم این پرده نیست | |
| محرم این پرده جان آگه است | زنده‌ای از خلق نامرد ره است | |
| پای درنه گر تو هستی مرد کار | چون زنان دست آخر از دستان بدار | |
| تو یقین دان کین طلب گر کافریست | کار اینست این نه کار سرسریست | |
| بر درخت عشق بی بر گیست بار | هرک دارد برگ این گو سر درآر | |
| عشق چون در سینه‌ی منزل گرفت | جان آن کس راز هستی دل گرفت | |
| مرد را این درد در خون افکند | سرنگون از پرده بیرون افکند | |
| یک دمش با خویشتن نکند رها | بکشدش وانگاه خواهد خون بها | |
| گر دهد آبیش، نبود بی‌زحیر | ور دهد نانش، به خون باشد خمیر |