| ناگهی محمود شد سوی شکار | اوفتاد از لشگر خود برکنار | |
| پیرمردی خارکش می‌راند خر | خار وی بفتاد وی خارید سر | |
| دید محمودش چنان درمانده | خار او افتاده و خرمانده | |
| پیش شد محمود و گفت ای بی‌قرار | یار خواهی، گفت خواهم ای سوار | |
| گر مرا یاری کنی چه بود از آن | من کنم سود و ترا نبود زیان | |
| از نکو روییت می‌ببینم نصیب | لطف نبود از نکو رویان غریب | |
| از کرم آمد به زیر آن شهریار | برد حالی دست چون گل سوی خار | |
| بار او بر خر نهاد آن سرفراز | رخش سوی لشگر خود راند باز | |
| گفت لشگر را که پیری بارکش | با خری می‌آید از پس خارکش | |
| ره فرو گیرید از هر سوی او | تا ببیند روی من آن روی او | |
| لشگرش بر پیر بگرفتند راه | ره نماند آن پیر را جز پیش شاه | |
| پیر با خود گفت با لاغر خری | چون برم راه اینت ظالم لشگری | |
| گرچه می‌ترسید، چتر شاه دید | هم بسوی شاه رفتن راه دید | |
| آن خرک می‌راند تا نزدیک شاه | چون بدید او را، خجل شد پیرراه | |
| دید زیر چتر روی آشنا | در عنایت اوفتاد و در عنا | |
| گفت یا رب با که گویم حال خویش | کرده‌ام محمود را حمال خویش | |
| شاه با او گفت ای درویش من | چیست کار تو بگو در پیش من | |
| گفت می‌دانی تو کارم کژ مباز | خویشتن را اعجمی ره مساز | |
| پیرمردی‌ام معیل و بارکش | روز و شب در دشت باشم خارکش | |
| خار بفروشم، خرم نان تهی | می‌توانی گر مرا نانی دهی |