| خونیی را کشت شاهی در عقاب | دید آن صوفی مگر او را به خواب | |
| در بهشت عدن خندان می‌گذشت | گاه خرم گه خرامان می‌گذشت | |
| صوفیش گفتا تو خونی بوده‌ای | دایما در سرنگونی بوده‌ای | |
| از کجا این منزلت آمد پدید | زانچ تو کردی بدین نتوان رسید | |
| گفت چون خونم روان شد به رزمی | می‌گذشت آنجا حبیب اعجمی | |
| در نهان در زیرچشم آن پیر راه | کرد درمن طرفة العینی نگاه | |
| این همه تشریف و صد چندین دگر | یافتم از عزت آن یک نظر | |
| هرک چشم دولتی بر وی فتاد | جانش در یک دم به صد سر پی فتاد | |
| تانیفتد بر تو مردی را نظر | از وجود خویش کی یابی خبر | |
| گر تو بنشینی به تنهایی بسی | ره بنتوانی بریدن بی‌کسی | |
| پیر باید، راه را تنها مرو | از سر عمیا درین دریا مرو | |
| پیر ما لابد راه آمد ترا | در همه کاری پناه آمد ترا | |
| چون تو هرگز راه نشناسی ز چاه | بی عصا کش کی توانی برد راه | |
| نه ترا چشمست و نه ره کوته است | پیر در راهت قلاوز ره است | |
| هرک شد درظل صاحب دولتی | نبودش در راه هرگز خجلتی | |
| هرک او در دولتی پیوسته شد | خار در دستش همه گل دسته شد |