| بر جمالت خمر دانم خورد من | و آن سه‌ی دیگر ندانم کرد من | |
| گفت دختر گر درین کاری تو چست | دست باید پاکت از اسلام شست | |
| هرک او هم رنگ یار خویش نیست | عشق او جز رنگ و بویی بیش نیست | |
| شیخ گفتش هرچ گویی آن کنم | وانچ فرمایی به جان فرمان کنم | |
| حلقه در گوش توم ای سیم تن | حلقه‌ای از زلف در حلقم فکن | |
| گفت برخیز و بیا و خمر نوش | چون بنوشی خمر ، آیی در خروش | |
| شیخ را بردند تا دیرمغان | آمدند آنجا مریدان در فغان | |
| شیخ الحق مجلسی بس تازه‌دید | میزبان را حسن بی‌اندازه دید | |
| آتش عشق آب کار او ببرد | زلف ترسا روزگار او ببرد | |
| ذره‌ی عقلش نماند و هوش هم | درکشید آن جایگه خاموش دم | |
| جام می بستد ز دست یار خویش | نوش کرد و دل برید از کار خویش | |
| چون به یک جا شد شراب و عشق یار | عشق آن ماهش یکی شد صد هزار | |
| چون حریفی آب دندان دید شیخ | لعل او در حقه خندان دید شیخ | |
| آتشی از شوق در جانش فتاد | سیل خونین سوی مژگانش فتاد | |
| باده‌ای دیگر بخواست و نوش کرد | حلقه‌ای از زلف او در گوش کرد | |
| قرب صد تصنیف در دین یادداشت | حفظ قرآن را بسی استاد داشت | |
| چون می از ساغر به ناف او رسید | دعوی او رفت و لاف او رسید | |
| هرچ یادش بود از یادش برفت | باده آمد عقل چون بادش برفت | |
| خمر، هر معنی که بودش از نخست | پاک از لوح ضمیر او بشست | |
| عشق آن دلبر بماندش صعبناک | هرچ دیگر بود کلی رفت پاک |