| بیش ازین بر جان این مسکین مزن | در فتوح او لگد چندین مزن | |
| روزگار من بشد در انتظار | گر بود وصلی بیاید روزگار | |
| هر شبی بر جان کمین سازی کنم | بر سر کوی تو جان بازی کنم | |
| روی بر خاک درت، جان می‌دهم | جان به نرخ خاک ارزان می‌دهم | |
| چند نالم بر درت ، در باز کن | یک دمم با خویشتن دمساز کن | |
| آفتابی، از تو دوری چون کنم | سایه‌ام، بی تو صبوری چون کنم | |
| گرچه همچون سایه‌ام از اضطراب | در جهم در روزنت چون آفتاب | |
| هفت گردون را درآرم زیر پر | گر فرو آری بدین سرگشته سر | |
| می‌روم با خاک جان سوخته | ز آتش جانم جهانی سوخته | |
| پای از عشق تو در گل مانده | دست از شوق تو بر دل مانده | |
| می‌برآید ز آرزویت جان ز من | چند باشی بیش از این پنهان ز من | |
| دخترش گفت ای خرف از روزگار | ساز کافور و کفن کن، شرم‌دار | |
| چون دمت سر دست دمسازی مکن | پیر گشتی، قصد دل بازی مکن | |
| این زمان عزم کفن کردن ترا | بهترم آید که عزم من ترا | |
| کی توانی پادشاهی یافتن | چون به سیری نان نخواهی یافتن | |
| شیخ گفتش گر بگویی صد هزار | من ندارم جز غم عشق تو کار | |
| عاشقی را چه جوان چه پیرمرد | عشق بر هر دل که زد تأثیر کرد | |
| گفت دختر گر تو هستی مردکار | چار کارت کرد باید اختیار | |
| سجده کن پیش بت و قرآن بسوز | خمر نوش و دیده را ایمان بدوز | |
| شیخ گفتا خمر کردم اختیار | با سه‌ی دیگر ندارم هیچ‌کار |