| دختر ترسا چو برقع بر گرفت | بند بند شیخ آتش درگرفت | |
| چون نمود از زیر برقع روی خویش | بست صد زنارش از یک موی خویش | |
| گرچه شیخ آنجا نظر در پیش کرد | عشق آن بت روی کارخویش کرد | |
| شد به کل از دست و در پای اوفتاد | جای آتش بود و برجای اوفتاد | |
| هرچ بودش سر به سر نابود شد | ز آتش سودا دلش چون دود شد | |
| عشق دختر کرد غارت جان او | کفر ریخت از زلف بر ایمان او | |
| شیخ ایمان داد و ترسایی خرید | عافیت بفروخت رسوایی خرید | |
| عشق برجان و دل او چیر گشت | تا ز دل نومید وز جان سیر گشت | |
| گفت چون دین رفت چه جای دلست | عشق ترسازاده کاری مشکل است | |
| چون مریدانش چنین دیدند زار | جمله دانستند کافتادست کار | |
| سر به سر در کار او حیران شدند | سرنگون گشتند و سرگردان شدند | |
| پند دادندش بسی سودی نبود | بودنی چون بود به بودی نبود | |
| هرک پندش داد فرمان می‌نبرد | زانک دردش هیچ درمان می‌نبرد | |
| عاشق آشفته فرمان کی برد | درد درمان سوز درمان کی برد | |
| بود تا شب همچنان روز دراز | چشم بر منظر، دهانش مانده باز | |
| چون شب تاریک در شعر سیاه | شد نهان چون کفر در زیر گناه | |
| هر چراغی کان شب اختر درگرفت | از دل آن پیر غم‌خور درگرفت | |
| عشق او آن شب یکی صد بیش شد | لاجرم یک بارگی بی‌خویش شد | |
| هم دل از خود هم ز عالم برگرفت | خاک بر سر کرد و ماتم درگرفت | |
| یک دمش نه خواب بود و نه قرار | می‌طپید از عشق و می‌نالید زار |