| چار صد مرد مرید معتبر | پس‌روی کردند با او در سفر | |
| می‌شدند از کعبه تا اقصای روم | طوف می‌کردند سر تا پای روم | |
| از قضا را بود عالی منظری | بر سر منظر نشسته دختری | |
| دختری ترسا و روحانی صفت | در ره روح الله‌اش صد معرفت | |
| بر سپهر حسن در برج جمال | آفتابی بود اما بی‌زوال | |
| آفتاب از رشک عکس روی او | زردتر از عاشقان در کوی او | |
| هرک دل در زلف آن دلدار بست | از خیال زلف او زنار بست | |
| هرک جان بر لعل آن دلبر نهاد | پای در ره نانهاده سرنهاد | |
| چون صبا از زلف او مشکین شدی | روم از آن مشکین صفت پر چین شدی | |
| هر دو چشمش فتنه‌ی عشاق بود | هر دو ابرویش به خوبی طاق بود | |
| چون نظر بر روی عشاق او فکند | جان به دست غمزه با طاق او فکند | |
| ابرویش بر ماه طاقی بسته بود | مردمی بر طاق او بنشسته بود | |
| مردم چشمش چو کردی مردمی | صید کردی جان صد صد آدمی | |
| روی او در زیر زلف تاب دار | بود آتش پاره‌ی بس آب دار | |
| لعل سیرابش جهانی تشنه داشت | نرگس مستش هزاران دشنه داشت | |
| گفت را چون بر دهانش ره نبود | از دهانش هر که گفت آگه نبود | |
| همچو چشم سوزنی شکل دهانش | بسته زناری چو زلفش بر میانش | |
| چاه سیمین در زنخدان داشت او | همچو عیسی در سخن آن داشت او | |
| صد هزاران دل چو یوسف غرق خون | اوفتاده در چه او سرنگون | |
| گوهری خورشیدفش در موی داشت | برقعی شعر سیه بر روی داشت |