| در تظلم داشتن در پیش حق | هر یکی بردی از آن دیگر سبق | |
| تا چو حق دیدی شما را بی‌قرار | بازدادی شیخ را بی‌انتظار | |
| گر ز شیخ خویش کردید احتراز | از در حق از چه می‌گردید باز | |
| چون شنیدند آن سخن از عجز خویش | برنیاوردند یک تن سر ز پیش | |
| مرد گفت اکنون ازین خجلت چه سود | کار چون افتاد برخیزیم زود | |
| لازم درگاه حق باشیم ما | در تظلم خاک می‌پاشیم ما | |
| پیرهن پوشیم از کاغذ همه | در رسیم آخر به شیخ خود همه | |
| جمله سوی روم رفتند از عرب | معتکف گشتند پنهان روز و شب | |
| بر در حق هر یکی را صد هزار | گه شفاعت گاه زاری بود کار | |
| هم چنان تا چل شبان روز تمام | سرنپیچدند هیچ از یک مقام | |
| جمله را چل شب نه خور بود و نه خواب | هم چو شب چل روز نه نان و نه آب | |
| از تضرع کردن آن قوم پاک | در فلک افتاد جوشی صعب ناک | |
| سبزپوشان در فراز و در فرود | جمله پوشیدند از آن ماتم کبود | |
| آخرالامر آنک بود از پیش صف | آمدش تیر دعااندر هدف | |
| بعد چل شب آن مرید پاک باز | بود اندر خلوت از خود رفته باز | |
| صبح دم بادی درآمد مشک بار | شد جهان کشف بر دل آشکار | |
| مصطفی را دید می‌آمد چو ماه | در برافکنده دو گیسوی سیاه | |
| سایه‌ی حق آفتاب روی او | صد جهان وقف یک سر موی او | |
| می‌خرامید و تبسم می‌نمود | هرک می‌دیدش درو گم می‌نمود | |
| آن مرید آن را چو دید از جای جست | کای نبی الله دستم گیر دست |