| چون مرید آن قصه بشنود، از شگفت | روی چون زر کرد و زاری درگرفت | |
| با مریدان گفت ای‌تر دامنان | در وفاداری نه مرد و نه زنان | |
| یار کار افتاده باید صد هزار | یار ناید جز چنین روزی به کار | |
| گر شما بودید یار شیخ خویش | یاری او از چه نگرفتید پیش | |
| شرمتان باد، آخر این یاری بود | حق گزاری و وفاداری بود | |
| چون نهاد آن شیخ بر زنار دست | جمله را زنار می‌بایست بست | |
| از برش عمدا نمی‌بایست شد | جمله را ترسا همی‌بایست شد | |
| این نه یاری و موافق بودنست | کانچ کردید از منافق بودنست | |
| هرک یار خویش رایاور شود | یار باید بود اگر کافرشود | |
| وقت ناکامی توان دانست یار | خود بود در کامرانی صد هزار | |
| شیخ چون افتاد در کام نهنگ | جمله زو بگریختید از نام و ننگ | |
| عشق را بنیاد بر بد نامیست | هرک ازین سر سرکشد از خامیست | |
| جمله گفتند آنچ گفتی بیش ازین | بارها گفتیم با او پیش ازین | |
| عزم آن کردیم تا با او بهم | هم نفس باشیم در شادی و غم | |
| زهد بفروشیم و رسوایی خریم | دین براندازیم و ترسایی خریم | |
| لیک روی آن دید شیخ کارساز | کز بر او یک به یک گردیم باز | |
| چون ندید از یاری ما شیخ سود | بازگردانید ما را شیخ زود | |
| ما همه بر حکم او گشتیم باز | قصه برگفتیم و ننهفتیم راز | |
| بعد از آن اصحاب را گفت آن مرید | گر شما را کار بودی بر مزید | |
| جز در حق نیستی جای شما | در حضورستی سرا پای شما |