| موی ترسایی نمودندش ز دور | شد ز عقل و دین و شیخی ناصبور | |
| زلف او چون حلقه در حلقش فکند | در زفان جمله‌ی خلقش فکند | |
| گر مرا در سرزنش گیرد کسی | گو درین ره این چنین افتد بسی | |
| در چنین ره کان نه بن دارد نه سر | کس مبادا ایمن از مکر و خطر | |
| این بگفت و روی از یاران بتافت | خوک وانی را سوی خوکان شتافت | |
| بس که یاران از غمش بگریستند | گه ز دردش مرده گه می‌زیستند | |
| عاقبت رفتند سوی کعبه باز | مانده جان در سوختن، تن درگداز | |
| شیخشان در روم تنها مانده | داده دین در راه ترسا مانده | |
| وانگه ایشان از حیا حیران شده | هر یکی در گوشه‌ی پنهان شده | |
| شیخ را در کعبه یاری چست بود | در ارادت دست از کل شست بود | |
| بود بس بیننده و بس راهبر | زو نبودی شیخ را آگاه‌تر | |
| شیخ چون از کعبه شد سوی سفر | او نبود آنجایگه حاضرمگر | |
| چون مرید شیخ بازآمد بجای | بود از شیخش تهی خلوت سرای | |
| باز پرسید از مریدان حال شیخ | باز گفتندش همه احوال شیخ | |
| کز قضا او را چه بار آمد ببر | وز قدر او را چه کار آمد به سر | |
| موی ترسایی به یک مویش ببست | راه بر ایمان به صد سویش ببست | |
| عشق می‌بازد کنون با زلف و خال | خرقه گشتش مخرقه، حالش محال | |
| دست کلی بازداشت از طاعت او | خوک وانی میکند این ساعت او | |
| این زمان آن خواجه‌ی بسیار درد | بر میان زنار دارد چار کرد | |
| شیخ ما گرچه بسی در دین بتاخت | از کهن گبریش می‌نتوان شناخت |