| تو ز خوک خویش اگر آگه نه‌ای | سخت معذوری که مرد ره نه‌ای | |
| گر قدم در ره نهی چون مرد کار | هم بت و هم خوک بینی صد هزار | |
| خوک کش، بت سوز، اندر راه عشق | ورنه همچون شیخ شو رسوای عشق | |
| هم نشینانش چنان درماندند | کز فرو ماندن به جان درماندند | |
| چون بدیدند آن گرفتاری او | بازگردیدند از یاری او | |
| جمله از شومی او بگریختند | در غم او خاک بر سر ریختند | |
| بود یاری در میان جمع، چست | پیش شیخ آمد که ای در کار سست | |
| می‌رویم امروز سوی کعبه باز | چیست فرمان، باز باید گفت راز | |
| یا همه هم چون تو ترسایی کنیم | خویش را محراب رسوایی کنیم | |
| این چنین تنهات نپسندیم ما | همچو تو زنار بربندیم ما | |
| یا چو نتوانیم دیدت هم چنین | زود بگریزیم بی‌تو زین زمین | |
| معتکف در کعبه بنشینیم ما | دامن از هستیت در چینیم ما | |
| شیخ گفتا جان من پر درد بود | هر کجا خواهید باید رفت زود | |
| تا مرا جانست، دیرم جای بس | دختر ترسام جان افزای بس | |
| می‌ندانید، ارچه بس آزاده‌اید | زانک اینجا جمله کار افتاده‌اید | |
| گر شما را کار افتادی دمی | هم دمی بودی مرا در هر غمی | |
| باز گردید ای رفیقان عزیز | می‌ندانم تا چه خواهد بود نیز | |
| گر ز ما پرسند، برگویید راست | کان ز پا افتاده سرگردان کجاست | |
| چشم پر خون و دهن پر زهر ماند | در دهان اژدهای دهر ماند | |
| هیچ کافر در جهان ندهد رضا | آنچ‌کرد آن پیر اسلام از قضا |