| چون خبر نزدیک ترسایان رسید | کان چنان شیخی ره ایشان گزید | |
| شیخ را بردند سوی دیر مست | بعد از آن گفتند تا زنار بست | |
| شیخ چون در حلقه‌ی زنار شد | خرقه آتش در زد و در کار شد | |
| دل ز دین خویشتن آزاد کرد | نه ز کعبه نه ز شیخی یادکرد | |
| بعد چندین سال ایمان درست | این چنین نوباوه رویش بازشست | |
| گفت خذلان قصد این درویش کرد | عشق ترسازاده کار خویش کرد | |
| هرچ گوید بعد ازین فرمان کنم | زین بتر چه بود که کردم آن کنم | |
| روز هشیاری نبودم بت پرست | بت پرستیدم چو گشتم مست مست | |
| بس کسا کز خمر ترک دین کند | بی شکی ام الخبایث این کند | |
| شیخ گفت ای دختر دلبر چه ماند | هرچ گفتی کرده شد، دیگر چه ماند | |
| خمر خوردم، بت پرستیدم ز عشق | کس مبیناد آنچ من دیدم ز عشق | |
| کس چو من از عاشقی شیدا شود | و آن چنان شیخی چنین رسوا شود | |
| قرب پنجه سال را هم بود باز | موج می‌زد در دلم دریای راز | |
| ذره‌ی عشق از کمین درجست چست | برد ما را بر سر لوح نخست | |
| عشق از این بسیار کردست و کند | خرقه با زنار کردست و کند | |
| تخته‌ی کعبه است ابجد خوان عشق | سرشناس غیب سرگردان عشق | |
| این همه خود رفت برگوی اندکی | تا تو کی خواهی شدن با من یکی | |
| چون بنای وصل تو براصل بود | هرچ کردم بر امید وصل بود | |
| وصل خواهم و آشنایی یافتن | چند سوزم در جدایی یافتن | |
| باز دختر گفت ای پیر اسیر | من گران کابینم و تو بس فقیر |