| شیخ چون شد مست، عشقش زور کرد | همچو دریا جان او پرشور کرد | |
| آن صنم را دید می در دست و مست | شیخ شد یکبارگی آنجا ز دست | |
| دل بداد و دست از می خوردنش | خواست تا ناگه کند در گردنش | |
| دخترش گفت ای تو مرد کار نه | مدعی در عشق، معنی دار نه | |
| گر قدم در عشق محکم دارییی | مذهب این زلف پر خم دارییی | |
| همچو زلفم نه قدم در کافری | زانک نبود عشق کار سرسری | |
| عافیت با عشق نبود سازگار | عاشقی را کفر سازد یاددار | |
| اقتدا گر تو به کفر من کنی | با من این دم دست در گردن کنی | |
| ور نخواهی کرد اینجا اقتدا | خیز رو، اینک عصااینک ردا | |
| شیخ عاشق گشته بس افتاده بود | دل ز غفلت بر قضا بنهاده بود | |
| آن زمان کاندر سرش مستی نبود | یک نفس او را سر هستی نبود | |
| این زمان چون شیخ عاشق گشت مست | اوفتاد از پای و کلی شد ز دست | |
| برنیامد با خود و رسوا شد او | می‌نترسید از کسی، ترسا شد او | |
| بود می بس کهنه دروی کارکرد | شیخ را سرگشته چون پرگار کرد | |
| پیر را می کهنه و عشق جوان | دلبرش حاضر، صبوری کی توان | |
| شد خراب آن پیرو شد از دست و مست | مست و عاشق چون بود رفته ز دست | |
| گفت بی‌طاقت شدم ای ماه‌روی | از من بی‌دل چه می‌خواهی بگوی | |
| گر به هشیاری نگشتم بت‌پرست | پیش بت مصحف بسوزم مست مست | |
| دخترش گفت این زمان مرد منی | خواب خوش بادت که در خورد منی | |
| پیش ازین در عشق بودی خام خام | خوش بزی چون پخته گشتی والسلام |