| هدهد رهبر چنین گفت آن زمان | کانک عاشق شد نه اندیشد ز جان | |
| چون بترک جان بگوید عاشقی | خواه زاهد باش خواهی فاسقی | |
| چون دل تو دشمن جان آمدست | جان برافشان ره به پایان آمدست | |
| سد ره جانست، جان ایثار کن | پس برافکن دیده و دیدار کن | |
| گر ترا گویند از ایمان برآی | ور خطاب آید ترا کز جان برآی | |
| تو که باشی ، این و آن را برفشان | ترک ایمان گیر و جان را برفشان | |
| منکری گوید که این بس منکرست | عشق گو از کفر و ایمان برترست | |
| عشق را با کفر و با ایمان چه کار | عاشقان را لحظهای با جان چه کار | |
| عاشق آتش بر همه خرمن زند | اره بر فرقش نهند او تن زند | |
| درد و خون دل بباید عشق را | قصهی مشکل بباید عشق را | |
| ساقیا خون جگر در جامکن | گر نداری درد از ما وامکن | |
| عشق را دردی بباید پردهسوز | گاه جان را پردهدر گه پردهدوز | |
| ذرهی عشق از همه آفاق به | ذرهی درد از همه عشاق به | |
| عشق مغز کاینات آمد مدام | لیک نبود عشق بیدردی تمام | |
| قدسیان را عشق هست و درد نیست | درد را جز آدمی درخورد نیست | |
| هرکه را در عشق محکم شد قدم | در گذشت از کفر و از اسلام هم | |
| عشق سوی فقر در بگشایدت | فقر سوی کفر ره بنمایدت | |
| چون ترا این کفر وین ایمان نماند | این تن تو گم شد و این جان نماند | |
| بعد از آن مردی شوی این کار را | مرد باید این چنین اسرار را | |
| پای درنه همچو مردان و مترس | درگذار از کفر و ایمان و مترس |