| هدهد آنگه گفت کای بی‌حاصلان | عشق کی نیکو بود از بددلان | |
| ای گدایان چندازین بی‌حاصلی | راست ناید عاشقی و بددلی | |
| هرکه را در عشق چشمی بازشد | پای کوبان آمد و جان بازشد | |
| تو بدان کانگه که سیمرغ از نقاب | آشکارا کرد رخ چون آفتاب | |
| صد هزاران سایه بر خاک او فکند | پس نظر بر سایه‌ی پاک او فکند | |
| سایه‌ی خود کرد بر عالم نثار | گشت چندین مرغ هر دم آشکار | |
| صورت مرغان عالم سر به سر | سایه‌ی اوست این بدان ای بی هنر | |
| این بدان چون این بدانستی نخست | سوی آن حضرت نسب درست | |
| حق بدانستی ببین آنگه بباش | چون بدانستی مکن این راز فاش | |
| هرک او از کسب مستغرق بود | حاش لله گر تو گویی حق بود | |
| گر تو گشتی آنچ گفتم نه حقی | لیک در حق دایما مستغرقی | |
| مرد مستغرق حلولی کی بود | این سخن کار فضولی کی بود | |
| چون بدانستی که ظل کیستی | فارغی گر مردی و گر زیستی | |
| گر نگشتی هیچ سیمرغ آشکار | نیستی سیمرغ هرگز سایه‌دار | |
| باز اگر سیمرغ می‌گشتی نهان | سایه‌ای هرگز نماندی در جهان | |
| هرچ اینجا سایه‌ای پیدا شود | اول آن چیز آشکار آنجا شود | |
| دیده‌ی سیمرغ بین گر نیستت | دل چو آیینه منور نیستت | |
| چون کسی را نیست چشم آن جمال | وز جمالش هست صبر لامحال | |
| با جمالش عشق نتوانست باخت | از کمال لطف خود آیینه ساخت | |
| هست از آیینه دل در دل نگر | تا ببینی روی او در دل نگر |