| پاک رایی بود بر راه صواب | یک شبی محمود را دید او به خواب | |
| گفت ای سلطان نیکو روزگار | حال تو چونست در دار القرار | |
| گفت تن زن خون جان من مریز | دم مزن چه جای سلطانست خیز | |
| بود سلطانیم پندار و غلط | سلطنت کی زیبد از مشتی سقط | |
| حق که سلطان جهاندار آمدست | سلطنت او را سزاوار آمدست | |
| چون بدیدم عجز و حیرانی خویش | ننگ می‌دارم ز سلطانی خویش | |
| گر تو خوانی ، جز پریشانم مخوان | اوست سلطانم تو سلطانم مخوان | |
| سلطنت او راست و من برسودمی | گر به دنیا در گدایی بودمی | |
| کاشکی صد چاه بودی جاه نی | خاشه روبی بودمی و شاه نی | |
| نیست این دم هیچ بیرون شو مرا | باز می‌خواهند یک یک جو مرا | |
| خشک بادا بال و پر آن همای | کو مرا در سایه‌ی خود داد جای |