| دایما صدیق مرد راه بود | فارغ از کل لازم درگاه بود | |
| مال و دختر کرد بر سر جان نثار | ظلم نکند این چنین کس، شرم دار | |
| پاک از قشر روایت بود او | زانک در معجز درایت بود او | |
| آنک بر منبر ادب دارد نگاه | خواجه را ننشیند او بر جایگاه | |
| چون ببیند این همه از پیش و پس | ناحق او را کی تواند گفت کس | |
| باز فاروقی که عدلش بود کار | گاه می‌زد خشت و گه می‌کند خار | |
| با در منه شهر را برخاستی | می‌شدی در شهر وره می‌خواستی | |
| بود هر روزی درین حبس هوس | هفت لقمه نان طعام او و بس | |
| سرکه بودی با نمک بر خوان او | نه ز بیت‌المال بودی نان او | |
| ریگ بودی گر بخفتی بسترش | دره بودی بالشی زیر سرش | |
| برگرفتی همچو سقا مشک آب | بیوه‌زن را آب بردی وقت خواب | |
| شب برفتی دل ز خود برداشتی | جمله‌ی شب پاس لشگر داشتی | |
| با حذیفه گفت ای صاحب نظر | هیچ می‌بینی نفاقی در عمر | |
| کو کسی کو عیب من در روی من | میل نکند تحفه آرد سوی من | |
| گر خلافت بر خطا می‌داشت او | هفده من دلقی چرا برداشت او | |
| چون نه جامه دست دادش نه گلیم | بر مرقع دوخت ده پاره ادیم | |
| آنک زین سان شاهی خیلی کند | نیست ممکن کو به کس میلی کند | |
| آنک گاهی خشت و گاهی گل کشید | این همه سختی نه بر باطل کشید | |
| گر خلافت از هوا می‌راندی | خویش را در سلطنت بنشاندی | |
| شهر هاء منکر از حسام او | شد تهی از کفر در ایام او |