| خواجه‌ی دنیا و دین گنج وفا | صدر و بدر هر دو عالم مصطفی | |
| آفتاب شرع و دریای یقین | نور عالم رحمة للعالمین | |
| جان پاکان خاک جان پاک او | جان رها کن آفرینش خاک او | |
| خواجه‌ی کونین و سلطان همه | آفتاب جان و ایمان همه | |
| صاحب معراج و صدر کاینات | سایه‌ی حق خواجه‌ی خورشید ذات | |
| هر دو عالم بسته‌ی فتراک او | عرش و کرسی قبله کرده خاک او | |
| پیشوای این جهان و آن جهان | مقتدای آشکارا و نهان | |
| مهترین و بهترین انبیا | رهنمای اصفیا و اولیا | |
| مهدی اسلام و هادی سبل | مفتی غیب و امام جز و کل | |
| خواجه‌ای کز هرچه گویم بیش بود | در همه چیز از همه در پیش بود | |
| خویشتن را خواجه‌ی عرصات گفت | انما انا رحمة مهدات گفت | |
| هر دو گیتی از وجودش نام یافت | عرش نیز از نام او آرام یافت | |
| همچو شبنم آمدند از بحر جود | خلق عالم بر طفیلش در وجود | |
| نور او مقصود مخلوقات بود | اصل معدومات و موجودات بود | |
| حق چو دید آن نور مطلق در حضور | آفرید از نور او صد بحر نور | |
| بهر خویش آن پاک جان را آفرید | بهر او خلقی جهان را آفرید | |
| آفرینش را جزو مقصود نیست | پاک دامن‌تر ازو موجود نیست | |
| آنچه اول شد پدید از غیب غیب | بود نور پاک او بی‌هیچ ریب | |
| بعد از آن آن نور عالی‌زد علم | گشت عرش و کرسی و لوح و قلم | |
| یک علم از نور پاکش عالمست | یک علم ذریتیست و آدمست |