| گه نهد بر فرق نرگس تاج زر | گه کند در تاجش از شب نم گهر | |
| عقل کار افتاده جان دل داده زوست | آسمان گردان زمین استاده زوست | |
| کوه چون سنگی شد از تقدیر او | بحر آبی گشت از تشویر او | |
| هم زمینش خاک بر سر مانده است | هم فلک چون حلقه بر در مانده است | |
| هشت خلدش یک ستانه بیش نیست | هفت دوزخ یک ز فانه بیش نیست | |
| جمله در توحید او مستغرق‌اند | چیست مستغرق که سحر مطلق‌اند | |
| گرچه هست از پشت ماهی تا به ماه | جمله‌ی ذرات بر ذاتش گواه | |
| پستی خاک و بلندی فلک | دو گواهش بس بود بر یک به یک | |
| با دو خاک و آتش و خون آورد | سر خویش از جمله بیرون آورد | |
| خاک ما گل کرد در چل بامداد | بعد از آن جان را درو آرام داد | |
| جان چو در تن رفت و تن زو زنده شد | عقل دادش تا به دو بیننده شد | |
| عقل را چون دید بینایی گرفت | علم دادش تا شناسایی گرفت | |
| چون شناسا شد به عقل اقرار داد | غرق حیرت گشت و تن در کار داد | |
| خواه دشمن گیر اینجا خواه دوست | جمله را گردن به زیر بار اوست | |
| حکمت او بر نهد بار همه | وای عجب او خود نگه دار همه | |
| کوه را میخ زمین کرد از نخست | پس زمین را روی از دریا بشست | |
| چون زمین بر پشت گاو استاد راست | گاو بر ماهی و ماهی در هواست | |
| پس همه بر چیست بر هیچ است و بس | هیچ هیچست این همه هیچست و بس | |
| فکر کن در صنعت آن پادشاه | کین همه بر هیچ می‌دارد نگاه | |
| چون همه بر هیچ باشد از یکی | این همه پس هیچ باشد بی‌شکی |