| سوزنی چون دید با عیسی به هم | بخیه با روی او فکندش لاجرم | |
| تیغ را از لاله خون آلود کرد | گلشن نیلوفری از دود کرد | |
| پاره پاره خاک را در خون گرفت | تا عتیق و لعل از و بیرون گرفت | |
| در سجودش روز و شب خورشید و ماه | کرد پیشانی خود بر خاک راه | |
| هست سیمایی ایشان از سجود | کی بود بی‌سجده سیما را وجود | |
| روز از بسطش سپید افروخته | شب ز قبضش در سیاهی سوخته | |
| طوطیی را طوق از زر ساخته | هدهدی را پیک ره برساخته | |
| مرغ گردون در رهش پر می‌زند | بر درش چون حلقه‌ای سر می‌زند | |
| چرخ را دور شبان‌روزی دهد | شب برد روز آورد روزی دهد | |
| چون دمی در گل دمد آدم کند | وز کف و دودی همه عالم کند | |
| گه سگی را ره دهد در پیشگاه | گه کند از گربه‌ای مکشوف راه | |
| چون سگی را مرد آن قربت کند | شیرمردی را به سگ نسبت کند | |
| او نهد از بهر سکان فلک | گرده‌ی خورشید بر خوان فلک | |
| گه عصائی را سلیمانی دهد | گاه موری را سخن دانی دهد | |
| از عصایی آورد ثعبان پدید | وز تنوری آورد طوفان پدید | |
| چون فلک را کره‌ای سرکش کند | از هلالش نعل در آتش کند | |
| ناقه از سنگی پدیدار آورد | گاو زر در ناله‌ی زار آورد | |
| در زمستان سیم آرد در نثار | زر فشاند در خزان از شاخسار | |
| گر کسی پیکان به خون پنهان کند | او ز غنچه خون در پیکان کند | |
| یاسمین را چار ترکی برنهد | لاله را از خون کله بر سر نهد |