| آن کیست بر آن سپهر اعظم | وان کیست ورای هر دو عالم | |
| از خاک یکی سواد افتد | وز آب درو بلاد احکم | |
| کم کار ولی درو جهان گم | کم نام ولی دو کون ازو کم | |
| در نور جبینش حج اکبر | در نقش نگینش اسم اعظم | |
| جایی مرو و به خود فرو شو | در نسخه‌ی توست این لغت ضم | |
| در حرف نخست باز یابی | اسرار زمین و آسمان هم | |
| گر بر سر سر این معما | افتاد دلت زهی مکرم | |
| خوش باد شب و خجسته روزت | رو رو که جهان شدت مسلم | |
| گنگ از دل درج سر به مسمار | چون شرح دهد زبان گنگم | |
| یک ذره سپهر و هفت خورشید | یک نم ز شراب چارکون یم | |
| عطار ز سر عشق بر گوی | انوار صفات و ذات مبهم | |
| تو نور هوای آن جهانی | بر خاک فتاده ناگهانی |