| فداک ابی و امی این تمشی | براق آمد مگر بر عزم عرشی | |
| تورا چه عالم و چه عرش و چه فرش | که صد عالم ورای عرش و فرشی | |
| کنون روحانیان عرش را بین | چو سر بر خط نهاده انس و وحشی | |
| تویی سلطان مطلق در دوعالم | که خط دادندت انس و جان به خوشی | |
| ز بس کامد به نزدیک تو جبریل | شده چون دحیه الکلب قریشی | |
| چو اندر عالم جان اوفتادی | از آن بی سایه دایم می‌درفشی | |
| چو دایم رحمة للعالمینی | بران جرم دو عالم را ببخشی | |
| نگردد مطلع بر نقش تو کس | که تو برتر ز نه طالق بنفشی | |
| چو تو برتر ز افلاکی بجز حق | که داند تا چه نوری و چه نقشی | |
| فسبحان الذی اسری بعبده | الی الملکوت و الجبروت کله |