| کو یکی پاکیزه طبع راست فهم پاک دل | تا به زیر هر سخن صد راز مضمر گویمی | |
| کو سخن دانی که او را منطق‌الطیر آرزوست | تا ز مرغ جان سخن از جانش خوشتر گویمی | |
| کو سکندر حکمتی حکمت‌پژوه تشنه‌دل | تا صفات آب خضر و حوض کوثر گویمی | |
| کو فریدونی که گاوان را کند قربان عید | تا من اندر عید گه الله اکبر گویمی | |
| نی خطا گفتم خطا کو غازیی شمشیرزن | تا به پیش او صفات نفس کافر گویمی | |
| تا کی از نفسم که هم ناگفته ماند شرح او | گو هزاران شرح او را من ز هر در گویمی | |
| گر من از مردان دین آگاهمی هرگز کجا | با چنین نامردی از مردان رهبر گویمی | |
| دامن اندر چینمی از خود اگر هر دم برون | راز مردان جهان با دامن تر گویمی | |
| جز سخن چیزی ندارم گر مرا چیزیستی | با چنان چیزی کجا دیوان و دفتر گویمی | |
| گر از آن دریای معنی قطره‌ای بودی مرا | حاش لله گر من از اعراض و جوهر گویمی | |
| در هوای حق اگر یک ذره نوری دارمی | نیستی ممکن که از خورشید انور گویمی | |
| کاشکی مستغرق آن نور بودی جان من | زانکه گر مستغرقستی آن بهم در گویمی | |
| گر من اندر ملک دین گنج قناعت دارمی | خویشتن را ملکت عالم میسر گویمی | |
| طفل را هم مانده‌ی حرفی و گرنه طفلمی | من الف را گاه در بن گاه بر سر گویمی | |
| ای خدا نقصان مده در جوهر ایمان من | گر به جز تو در دو عالم بنده‌پرور گویمی | |
| در بقا عزت تو را و در فنا لذت مرا | مستمی گر با تو خود را من برابر گویمی | |
| یارب از نفس پلیدم پاک کن تا خویش را | همچو عیسی جاودان خود را مطهر گویمی | |
| گر دل عطار پست نفس خاکی نیستی | از بلندی شعر فوق هفت اختر گویمی |