| همه کروبیان عرش دایم در شکر خوردن | دهان ما پر آب گرم و کار ما مگس‌رانی | |
| برو چون مرده ره بگذر ز دنیا و ز عقبی هم | که تا جانت شود پر نور از انوار یزدانی | |
| از آن بفروختند اصحاب دل دنیا به ملک دین | که خود را سود می‌دیدند در بازار ارزانی | |
| درین عالم برستند از غم بیهوده‌ی دنیا | در آن عالم شدند آزاد از درد و پشیمانی | |
| چو زین بیع و شری رستند برستند از غم دو جهان | شری و بیع زین‌سان کن اگر تو هم از ایشانی | |
| چنان بی‌خود شدند از خود که اندر وادی وحدت | یکی مست اناالحق گشت و دیگر غرق سبحانی | |
| اگر خواهی که تو بی‌خود همه چیزی یکی بینی | تویی آن پرده اندر ره مگر کین پرده بدرانی | |
| اگر در بند این رازی به کلی پی ببر از خود | که نتوانی سوی این راز پی‌بردن به آسانی | |
| چو تو در بند صد چیزی خدا را بنده چون باشی | که تو در بند هرچیزی که هستی بنده‌ی آنی | |
| چو تو چیزی نمی‌دانی که باشد دستگیر تو | چرا بس ناخوشت آید گرت گویند نادانی | |
| چو می‌دانی که هر ساعت توانی یافت ملکی نو | اگر مشتاق آن ملکی چرا بر خود نمی‌خوانی | |
| اگر کوهی و گر کاهی نخواهی ماند در دنیا | پس از اندیشه‌های بد دل و جان را چه رنجانی | |
| اگر چه هیچ باقی نیست از خوشی این عالم | ولی خون خور که باقی نیست کار عالم فانی | |
| چو مرگ از راه جان آید نه از راه حواس تو | ز خوف مرگ نتوان رست اگر در جوف سندانی | |
| سپند چشم بد تا چند سوزی هر زمان خود را | که اندر چشم عزراییل کم از یک سپندانی | |
| برو راه ریاضت گیر تا کی پروری خود را | که بردی آب روی خویش تا در بند این نانی | |
| به گرد این عمل داران مگرد ار علم دین‌داری | که مشتی مردم دیوند این دیوان دیوانی | |
| برو پی‌بر پی صدر جهان نه تا مگر مرکب | ازین دریای مغرق بو که همچو خضر بجهانی | |
| چو یونان آب بگرفته است خاک راه یثرب شو | که یک چشمان این راهند ره بینان یونانی | |
| دلا تا کی در آویزی گهر از گردن خوکان | برو انگشت بر لب نه که در انگشت رحمانی |