| الا ای یوسف قدسی برآی از چاه ظلمانی | به مصر عالم جان شو که مرد عالم جانی | |
| به کنعان بی تو واشوقاه می‌گویند پیوسته | تو گه دل بسته‌ی چاهی و گه در بند زندانی | |
| تو خوش بنشسته با گرگی و خون آلوده پیراهن | برادر برده از تهمت به پیش پیر کنعانی | |
| برو پیراهنی بفرست از معنی سوی کنعان | که تا صد دیده در یک دم شود زان نور نورانی | |
| برو بند قفس بشکن که بازان را قفس نبود | تو در بند قفس ماندی چه باز دست سلطانی | |
| تو بازی و کله داری نمی‌بینی جهان اکنون | ولی چون بی‌کله گردی به بینی آنچه می‌دانی | |
| چو شد ناگاه چشمت باز و دیدی آنچه دانستی | ز خوشی گه به جوش آیی ز شادی گه پر افشانی | |
| بدانی کاسمانها و زمین‌ها با چنان قدری | نباشد قطره‌ای در جنب آن دریای روحانی | |
| تو آخر در چنین چاهی چرا بنشینی از غفلت | زهی حسرت که خواهد دید جانت زین تن آسانی | |
| هزاران چشم می‌باید که بر کار تو خون گرید | تو خود را با دو روزه عمر همچون گل چه خندانی | |
| شدند انباز چار ارکان که تا تو آمدی پیدا | نه ای تو هیچ کس خود را متاع چار ارکانی | |
| چو ارکان باز بخشندت به انبازی یکدیگر | از آن ترسم که جان تو نیارد تاب عریانی | |
| طریق توست راه شرع و تن در زیر تو مرکب | به مرکب باز استادی چرا مرکب نمی‌رانی | |
| بران مرکب مگر زینجا به مقصد افکنی خود را | که مرکب چون فروماند تو بی‌مرکب فرومانی | |
| تو را در راه یک یک دم چو معراجی است سوی حق | ز یک یک پایه‌ای برتر گذر می‌کن چو بتوانی | |
| گرفتم در بهشت نسیه نتوانی رسیدن تو | سزد خود را ازین دوزخ که نقد توست برهانی | |
| چه خواهی کرد زندانی بمانده پای در غفلت | گهی در آتش حرص و گهی در آب شهوانی | |
| زمانی آز دنیاوی زمانی حرص افزونی | زمانی رسن سگ طبعی زمانی شر شیطانی | |
| گرفتار بلا ماندی میان این همه دشمن | نه یک همدرد صاحبدل نه یک همراز ربانی | |
| میان خلط و خون مانده چه می‌کوشی درین گلخن | بگو تا چون کنیم آخر درین گلخن نگهبانی |