| از عنکبوت بی‌تنی بر ساختی پرده تنی | تا دوستی از دشمنی کردی نهان سبحانه | |
| آن کرم سرگردان تو در قعر سنگی زان تو | هر روز از دیوان تو اجرا ستان سبحانه | |
| چون جان و دل پرداختی تن‌ها به خاک انداختی | مرغان جان را ساختی عرش آشیان سبحانه | |
| بگشای چشم ای دیده‌ور در صنع رب دادگر | وین دانه‌های در نگر در کهکشان سبحانه | |
| آن ماه نو ابرو به خم وین طاس روی اندر شکم | صد دیده بگشاده به هم چون دیده‌بان سبحانه | |
| چون خور فتد در قیروان شعرای شب آرد جهان | تا بر سر اندازد از آن دو خواهران سبحانه | |
| شب را ز انجم توشه‌ای پروین چو زرین خوشه‌ای | بشکفته در هر گوشه‌ای صد گلستان سبحانه | |
| هر شب به دست قادری بر گلشن نیلوفری | از غایت صنعتگری گوهر فشان سبحانه | |
| چون صنع خود پیدا کند صحن فلک صحرا کند | گه فرقدان زیبا کند گه شعریان سبحانه | |
| چون طاق گردون بسته شد عدل و کرم پیوسته شد | تا با بره هم رسته شد شیر ژیان سبحانه | |
| گه ماه را بگداخته در راه ماهی تاخته | گه تیر را انداخته اندر کمان سبحانه | |
| گه خوشه‌ای بیرون کشد تا آدمی در خون کشد | گه دلو بر گردون کشد بی‌ریسمان سبحانه | |
| عقرب نهاده گردنش بگشاده دم بر دشمنش | جوزا به خدمت کردنش بسته میان سبحانه | |
| چشم ترازو وا کند صد چشمه زو صحرا کند | خرچنگ را پیدا کند ز آب روان سبحانه | |
| گه تن به بازی سرکشد ضحاکیی خنجر کشد | از گاو رایت برکشد چون کاویان سبحانه | |
| بلبل که جان افزاید او دستان زنان زان آید او | تا سر تو بسراید او از صد زبان سبحانه | |
| از شوق تو هر بلبلی چون پیش آرد غلغلی | صد برگ یابد هر گلی در بوستان سبحانه | |
| گر زان شراب عاشقان یک جرعه برسانی به جان | با هش نیاید بعد از آن تا جاودان سبحانه | |
| هستم رهین نعمتت دل بر امید رحمتت | تا در رسد از حضرتت یک مژدگان سبحانه | |
| ای بر حقیقت پادشا گر در ره تو این گدا | سودی کند دانم تو را نبود زیان سبحانه |