مکن مدار برای من ای پسر روز
|
|
که کرد عارض سیمین تو چو زر روزه
|
ز ماه روزه چو کاهی شد ای پسر ماهت
|
|
چگونه ماهی، ماهی بود به سر روزه
|
تو را چو از شکرت بوی شیر میآید
|
|
سپید شد شکرت همچو شیر در روزه
|
ز لعل پر نمکت بوی خون همیآید
|
|
گشادهای تو به خون دلی مگر روزه
|
ز روزه تا تو لب چون شکر فروبستی
|
|
لبم گشاد به خونابهی جگر روزه
|
ز بس که جست بصر چون هلال روی تو را
|
|
تباه کرد به خون مردم بصر روزه
|
دل از فراق تو در روزهی وصال بماند
|
|
به جان تو که بنگشاد او دگر روزه
|
اگر سال کنم بوسهای جواب دهی
|
|
که بیشکی برود حالی از شکر روزه
|
وگر به شب طلبم بوسهای بگویی روز
|
|
که کس نداشت بدین شام تا سحر روزه
|
چو من ز عشق تو بیمار و زار مانده اسیر
|
|
بیار بوسه و بیمار گو بخور روزه
|
چو جان رنج کش من ز هجر در سفر است
|
|
رواست گر بگشاید درین سفر روزه
|
اگرچه من نگشایم ولیک بگشاید
|
|
به یک شکر ز لب خوب دادگر روزه
|
خدایگان فلک قدر آنکه هر رمضان
|
|
ز خوان او بگشاده است قرص خور روزه
|
سه ماه روزه گرفت و ز نور روزه او
|
|
مدام در دو جهان گشت نامور روزه
|
ز بهر روزه شه نه سپر جشنی ساخت
|
|
که بو که شه بگشاید بدین قدر روزه
|
فرشتگان که ز شوق خدای میدارند
|
|
میان عرش معظم ز خواب و خور روزه
|
اگرچه صایم دهرند لیک بگشایند
|
|
موافقت را با شاه پر هنر روزه
|
کسی که روزه گرفته است از شفاعت او
|
|
اگر ز هیچ شماری توان شمر روزه
|
اگرچه خشکلب افتاد بحر و بر امروز
|
|
ز ابر دست تو بگشاد بحر و بر روزه
|
حسام گوهریت لب ببست و نگشاید
|
|
مگر به خون دلم خصم بد گهر روزه
|