| بر باد هوا نوحه‌ی من می‌کند آغاز | هر خاک که شد زیر قدم پی سپر من | |
| هرگاه که در ماتم و در نوحه گراید | ماتم‌زده باید که بود نوحه گر من | |
| خواهم که درین واقعه از بس که بگریند | پر گل شود از اشک همه رهگذر من | |
| دردا و دریغا که درین درد ندارند | یک ذره خبر از من و از خیر و شر من | |
| دردا و دریغا که بسی ماحضرم بود | امروز دریغ است همه ماحضر من | |
| دردا و دریغا که ندانم که کجا شد | آن دیده‌ی بینا و دل راه بر من | |
| دردا و دریغا که ز آهنگ فروماند | در پرده شد آواز خوش پرده‌در من | |
| دردا و دریغا که چو در شست فتادم | از درج صدف ریخته شد سی گهر من | |
| دردا و دریغا که فرو ریخت به صد درد | همچو گل سرخ آن لب همچون شکر من | |
| دردا و دریغا که مرا خار نهادند | تا شد چو گل زرد رخ چون قمر من | |
| دردا و دریغا که به یک باد جهان‌سوز | در خاک لحد ریخت همه برگ و بر من | |
| دردا و دریغا که ستردند به یک بار | از دفتر عمر آیت عقل و بصر من | |
| دردا و دریغا که هم از خشک و تر ایام | بر خاک فرو ریخت همه خشک و تر من | |
| عطار دلی دارد و آن نیز به خون غرق | تا کی نگرد در دل من دادگر من | |
| گر حق به دلم یک نظر لطف رساند | حقا که نیاید دو جهان در نظر من |