| ای هم‌نفسان تا اجل آمد به سر من | از پای درافتادم و خون شد جگر من | |
| رفتم نه چنان کامدنم روی بود نیز | نه هست امیدم که کس آید به بر من | |
| آخر به سر خاک من آیید زمانی | وز خاک بپرسید نشان و خبر من | |
| گر خاک زمین جمله به غربال ببیزند | چه سود که یک ذره نیابند اثر من | |
| من دانم و من حال خود اندر لحد تنگ | جز من که بداند که چه آمد به سر من | |
| بسیار ز من دردسر و رنج کشیدند | رستند کنون از من و از دردسر من | |
| غمهای دلم بر که شمارم که نیاید | تا روز شمار این همه غم در شمر من | |
| من دست تهی با دل پر درد برفتم | بردند به تاراج همه سیم و زر من | |
| در ناز بسی شام و سحر خوردم و خفتم | نه شام پدید است کنون نه سحر من | |
| از خواب و خور خیش چه گویم که نمانده است | جز حسرت و تشویر ز خواب و ز خور من | |
| بسیار بکوشیدم و هم هیچ نکردم | چون هیچ نکردم چه کند کس هنر من | |
| غافل منشینید چنین زانکه یکی روز | بر بندد اجل نیز شما را کمر من | |
| جان در حذر افتاد ولی وقت شد آمد | جانم شد و بی‌فایده آمد حذر من | |
| بر من همه درها چو فرو بست اجل سخت | تا روز قیامت که در آید ز در من | |
| در بادیه ماندیم کنون تا به قیامت | بی‌مرکب و بی‌زاد دریغا سفر من | |
| از بس که خطر هست درین راه مرا پیش | دم می‌نتوان زد ز ره پرخطر من | |
| دی تازه تذروی به دم اندر چمن لطف | امروز فرو ریخت همه بال و پر من | |
| دی در مقر جاه به صد ناز نشسته | تابوت شد امروز مقام و مقر من | |
| از خون کفنم تر شد و از خاک تنم خشک | این است کنون زیر زمین خشک و تر من | |
| من زیر لحد خفته و می باز نه استد | باران دریغا همه شب از زبر من |