| اگر به مدت جاوید ذره‌های جهان | سخن‌سرای شوندی به صدر هزار زبان | |
| صفات ذات جهان‌آفرین دهندی شرح | ز صد هزار یکی در نیایدی به بیان | |
| سخن عرض بود اندر عرض کجا گنجد | منزهی که برون است از زمان و مکان | |
| خدای پاک قدیم ازل که در ره او | به چشم عقل کم از ذره است هر دو جهان | |
| اگر بود دو جهان و اگر نه ملکت او | به قدر یک سر سوزن نیاورد نقصان | |
| چنان به ذات خود از هر دو کون مستغنی است | که هست هستی خلقش چو نیستی یکسان | |
| اگر شود همه عالم ز کافران تاریک | نگیرد آینه‌ی کبریاش گردی از آن | |
| به جنب او دو جهان قطره‌ای است از دریا | چه کم شود چه زیادت ز قطره‌ی باران | |
| بدان که چشمه‌ی حیوان نیافت اسکندر | تغیری نپذیرفت چشمه‌ی حیوان | |
| زهی کمال خدایی که صد هزار عقول | ز فهم کردن او مانده‌اند سرگردان | |
| مقدری که هزاران هزار خلق عجب | پدید کرد ز آمیزش چهار ارکان | |
| بر آورید ز دودی کبود در شش روز | بکرد چار گهر هفت قبه‌ی گردان | |
| ز چوب خشک به صنعت‌گری برون آورد | هزار گونه گل تازه روی در بستان | |
| هزار نقش عجایب نگاشت بر هر برگ | که گشت چهره‌ی هر برگ چون نگارستان | |
| ز روی برگ تماشای خرد برگ کنید | که خرده کاری قدرت همی کند یزدان | |
| نمود قدرت او دشمن سیه‌دل را | میان مغز سر از نیش نیم پشه سنان | |
| حبیب حضرت خود را کشید بر در غار | ز پرده‌ای که تند عنکبوت شادروان | |
| ز کرم پیله که ابروی و چشم از اطلس داشت | هزار اطلس و اکسون ز پرده کرد عیان | |
| به نحل وحی فرستاد تا پدید آورد | شراب مختلف الوان شفای هر انسان | |
| هزار نافه مشکین نمود در یک‌دم | ز خون سوخته‌ی آهوان ترکستان |