| مانده‌ام در پرده‌های بوالعجب بر هیچ نه | کی بود کین پرده‌های بوالعجب بر هم درم | |
| در بیابانی که نه پا و نه سر دارد پدید | هر زمان سرگشته‌تر هر ساعتی حیران‌ترم | |
| مانده‌ام بی دانه و آبی اسیر این قفس | مرغ جانم پر ندارد چون کنم چون بر پرم | |
| مانده‌ام در چاه زندان پای در بند استوار | پای در بند از چنین چاهی که آرد بر سرم | |
| خلق عالم جمله مشغولند اندر کار خویش | من ز بیکاران راهم گر بسی می‌بنگرم | |
| هر کسی خود را به پنداری غروری می‌دهد | بو که خود را از میان جمله بیرون آورم | |
| گرچه بسیاری رسن بازی فکرت کرده‌ام | بیش ازین چیزی نمی‌دانم که سر در چنبرم | |
| گر بگویم آنچه از اندیشه بر جان من است | یا چو من حیران بمانی یا نداری باورم | |
| گر بسی زیر و زبر آیم بنگشاید گره | کی گشاید این گره تا من به دنیا اندرم | |
| بیقراری می‌کنم اما چه سازم زانکه من | در بن خاشاک دنیا بس عجایب گوهرم | |
| خالقا عطار را یک قطره بخش از بحر قدس | تا بود آن قطره در تنهایی جان یاورم | |
| سر نپیچم از درت گر بند بندم بگسلی | کز میان جان ز دیری باز خاک این درم | |
| از عذاب من اگر کار تو خواهد گشت راست | حکم حکم توست بنشان در میان اخگرم | |
| بنده خاک توست و می‌دانم که دست اینت هست | گر به باد لاابالی بر دهی خاکسترم | |
| لیکن از فضل تو آن زیبد که دستی بر نهی | پس ازین پستی به علیین رسانی جوهرم |