| از رشک خوان من فلک ار طعمه‌ای نکرد | پس صورت مجره چرا شد مصورم | |
| روحانیان شدند برین خوان پر ابا | شیرین‌سخن ز لذت حلوای شکرم | |
| هر صورت جماد که برخوان من نشست | برخاست جانور ز دم روح پرورم | |
| می‌خواره‌ای که کاسه بدزدد ز خوان من | بی‌شک بود فضولی کاسه کجا برم | |
| همچون مسیح گرده و خوان بر زمین زنم | گر روح قدس آب نیارد ز کوثرم | |
| هر روز طشت دار فلک دست شوی را | آب حیات و طشت زر آرد ز خاورم | |
| اول به پای آمد و آخر به سر بشد | کوی فلک ز رایحه بوی مجمرم | |
| یارب بسی فضول بگفتم ز راه رسم | استغفرالله از همه گردان مطهرم | |
| بی بحر رحمت تو مرا موت احمر است | سیرم بکن که تشنه‌ی آن بحر اخضرم | |
| زین هفت حقه فلکم بگذران که من | چون مهره‌ای فتاده درین تنگ ششدرم | |
| روزی که زیر خاک شوم رحمتی بکن | سختم مگیر زانکه من آن صید لاغرم | |
| روزی که سر ز خاک برآرم بپوش عیب | رسوام مکن میانه غوغای محشرم | |
| رویم مکن سیاه که در روز رستخیز | ترسم از آنکه باز نداند پیمبرم | |
| گر رد کنی مرا واگر درپذیریم | خاک سگان کوی توام بلکه کمترم | |
| فی الحال سرخ‌روی دو عالم شوم به حکم | گر یک نظر کنی تو به روی مزعفرم | |
| تا هست عمر چون سگ اصحاب کهف تو | سر بر دو دست بر سر کویت مجاورم | |
| بر خاک درگه تو شفاعت گری کند | از خون دیده گر سر مویی شود ترم | |
| فریاد رس مرا که تو دانی که عاجزم | و آزاد کن مرا که تو دانی که مضطرم | |
| آزاد از گنه کن و از بندگیت نه | کز بندگیت خواجگی آمد میسرم | |
| عطار بر در تو چو خاک است منتظر | یارب درم مبند که من خاک آن درم |