| دیوان من درین خم زنگاری فلک | اکسیر حکمت است که گوگرد احمرم | |
| معنی نگر که چشمه‌ی خضر است خاطرم | دعوی نگر که ملک سخن را سکندرم | |
| در چار بالش سخنم پادشاه نظم | وز حد برون معانی بکر است لشکرم | |
| تیغی که ذوالفقار من آمد به پیش خصم | آن تیغ گوهری است زبان سخن‌ورم | |
| گر خصم منقطع شده برهان طلب کند | برهان قاطع است زبان چو خنجرم | |
| در قوت و طراوت معنی نظیر من | صورت مکن که بر صفت آب و آذرم | |
| گر خصم بالشی کند از آب و آتشم | بر خاکش افکنم خوش و چون آب بگذرم | |
| خورشید جان‌فزای بود نور خاطرم | جام جهان‌نمای بود رشح ساغرم | |
| هر خون که جوش می‌زند از عشق در دلم | آن خون به وقت نطق شود مشک اذفرم | |
| هر مهره‌ای که من به سخن گوهری کنم | از حقه‌ی سپهر فشانند گوهرم | |
| چون من کمان گروهه‌ی فکرت کنم به چنگ | از چارچوب عرش در آید کبوترم | |
| گویی که خاطرم فلک نجم ثابت است | از بس که هست بر فلک خاطر اخترم | |
| نی نی که بی حساب فلک را گر اختر است | هم در شب است من ز حسابش بنشمرم | |
| بی‌اختر است روز و نیم من به روز او | کاختر بود به روز و به شب همچو اخگرم | |
| گر باورم نداری ازین شرح نکته‌ای | سکان هفت دایره دارند باورم | |
| خوانی کشیده‌ام ز سخن قاف تا به قاف | هم کاسه‌ای کجاست که آید برابرم | |
| نظاره را بخوان من آیند جن و انس | چون خوان عام همچو سلیمان بگسترم | |
| خوان فلک که هست سیه کاسه هر شبی | یک گرده دارد از مه چندن که بنگرم | |
| وان گرده گاه پاره کند گه درست باز | یعنی که هم نمی‌دهم و هم نمی‌خورم | |
| من خوان هنوز بازنپیچم که در رسد | از غیب میزبانی صد خوان دیگرم |